සිනහව

සිනාසෙමි
පෙන්නා දත් දෙක තුනක්
ඒ සැනින් මතක් වේ
දත්මිටි කන්නට හැකි
බව ඉතිරිවා හැමෙකින්ම

නාඳුනන්නී

නාඳුනන්නී .....
හෙමිහිට ඉකිබිඳින්නී
දෝතම ගෙන කඳුළු බිංදු එකතු කරන්නී ....
නාඳුනන්නී...
සුසුමින් ළය පුරන්නී
නුවරට යන කෝච්චියේ මා අසලින් හිඳින්නී ....


සිත උතුරා වාන් දමන
ඉකිබිඳුමට දෙවුර සැලෙන
ආගන්තුක කොයි දෑසද බොඳව නොයන්නේ
නුඹ කවුරුද නොදන්නමුත් කඳුලැලි හඳුනන්නේ ...


පැතූ පැතුම් කඩා වැටෙන
සමනළ තටු රටා බිඳෙන
හීන් දුකකි කුණාටුවක් වෙලා හමන්නේ

කොපමණ හැඬුවද අහසක් සඳ නෑ සේදෙන්නේ .....

අහස වගේ

පි : අහස වගේ
හැමදාම වෙනස් වෙන
නීල නුවන් තල,
කොහොම ගොනු කරන්නද ?
එකම කවියකට...

පි : හැන්දෑවක දිලිසෙන රතුපාටට
තවත් දිනෙක පාළුව වැහි ඇඳිරිය
වලා කෙහෙරැලේ අතරින් ඉඟිකර
නිල් පැහැයෙන් හිනැහෙයි තව දවසක...

ගැ : ඉරක් වගේ ඔබ පායා නෙත'දර
ඇයි බැස යන්නේ රිදවා රතු කොට
ආදරයෙන් පුරවන්න හෙමින් හිත
නිල් අහසක් ලෙස ඉන්නම් හැමදින....

ගැ : කුණාටුවක්වී ඔබ හමනා කොට
නාඬා ඉන්නට හැකි කොයි අහසට ?
කඳුළු වැස්සකින් නහවා මුළු ළොව
සොයමි සෙනෙහසක් ගල්කුළු දියකර.....

කඳුලේ මළගමට එන්න

මලා නිකව තුරු වදුලු ද සුවඳැති මදනල සොයාය
කලා පුරන තුරු සඳවති ආකහෙ කඳුලැලි හැලේය
සලා නුවන් පියාපතින් නිවනට ගිම් හිම් බොහෝය
තලා මසිත ගම රට ගොස් දෑසට කඳුලැලි නඟාය


සිටත් නෙක දනා අතරේ තනිකම විත් මා වෙලුවා
දුටත් නෙත පිනන දැකුමන් තවත් කිසිත් වෙද බැලුවා
හෙටත් එමි කියා බඹරෙක් මලකින් අත්තටු සැලුවා
මටත් හොරා හිත ඇතුලෙන් කවියක් සුසුමෙක හෙලුවා


” කලකට රහ වෙලා කලකට වහ වේනම් රහ කුමටද
වෙලකට දියවර ද පැහිකල විෂ වේනම් වැහි කුමටද
මලකට උරුම කටු දෑතට වද දේ නම් මල් කුමටද
හිතකට සිහිල පා මේ ලෙස දවනේ නම් පෙම කුමටද ”


වැලලුනු පසු දෝනාවක වට ඇති මිණිකැට වටීද
මියැදුනු කල දියේ ගිලී යට ඇති මුතු ඇට වටීද
රිදවුනු පසු හද පත්ලෙන් මතුවන කවිපද වටීද
ලියලුනු හද සෙනෙහසකට මෙහෙම සමච්චල් වටීද


න ල රැ ලි තුරු හිස් පිස හැර විහඟ සරය පතුරුවන්න
දි ය රැ ලි දඟපා නදියේ මිණි කිංකිණි හඬ නගන්න
කෙහෙරැ ලි තුර රැඳි සුවඳින් සෙනෙහස උතුරා ගලන්න
හ ස රැ ලි පොදි බැඳ කඳුලේ මළගම වෙත හනික එන්න

අප්පච්චී

අරකිටයි මේකිටයි කවි ලීව පිස්සා වගේ ...!
සමාවෙන්න මට අප්පච්චී
කවි නොලීවට නුඹට
කඳුලටයි සතුටටයි
මහ මෙරක් වගේ වුන
නුඹේ හීන් හිනාව මතක් වෙනකොට
(ඔන්න ඉතිං අදත් ලියන්න ගිය දේ අමතක වුනා)


සමාවෙන්න මට අප්පච්චී

වර්ණනාව

තනිපංගලමේ
රෑ ජාමේ
ඇවිදලා
කැළැල් හදා ගත්තට
බලන්න එපායැ
වර්ණනාව
හඳ ගැන......

සරසවි - ජනනී

නංවමු යසිසුරිනී

සනහමු කිතුගොසිනී

නමදිමු බැති පෙමිනී
පේරාදෙණි සරසවි - ජනනී

විදුධර වෙදැදුරු ශාස්ත්‍ර පරිණත
මෙහෙසුරු දිනිසුරු ඇදුරිඳු අභිමුව
සත්විධ ශිල්ප කලා - දිව ඔසුවෙන
සුවය සදා දෙන ඉසිවර අසපුව

හන්තාන සිහිල් කඳුලැස්සෙන් පෝෂිත
මහවැලි කුමරිය තුරුල විභූෂිත
විසල් ලතාවෙක - එක තුර සුජනිත
කුසුම් කැකුළු වෙමු අරුණට විකසිත

අමාවක ළඟයි

යාන්තමට හඳ පළුවක්
තනි රකිනව හිත් අහසට
සිරි මැඳුරේ සදළුතලේ
නුඹ ඇයි කඳුලැලි පුරෝන....

අමාවකට බොහොම ළඟයි
එළියට බැස සඳ බලන්න
මැඳුරේ දොර වෙත පුළුවනි
ආපසු ගෙනවිත් හරින්න.....

වෙරළු මල් සුවඳ මැද හිඳ
කලාමැදිරි එළි ගනින්න
දියරැළි මත නැලවෙන සඳ
ගං ඉවුරේ හිඳ බලන්න...

තරහක් නෑ ගංගාවේ
අපි දිය බැසලා නෑව ද
මුහු වන්නට පෙර කරදිය
දිය දෝතක් ගෙන බීව ද

එකම සරසවි විදුබිමේ

අත්වැල් බැඳගමු ඹබත් මමත්
කෙළිදෙලෙන් සිනාසෙමු අදත් - හෙටත්
උන් උන් පරයා දිවයන්නට නොව
උරෙ'නුර ගැටෙමින් තනනට නව ළොව

පෙන නගා උතුරා සැහැසිව
ශාන්තව සුනිලව - නිසලව
කොහොම ගැලුවද මහවැලි
මිතුදමින් හිඳිමු
එකම සරසවි විදුබිමේ....

අඳුරු කළු මේඝයෙන් වැසුනද
සිහිල් සුදු මීදුමින් වෙළුනද
හන්තානේ කඳු ඇතිතුරා
මිතුදමින් හිඳිමු
එකම සරසවි විදුබිමේ....

අවසරයි නුඹට

ඔය ඇති
හොඳටම ඇති,
මා අදිනු බෑ නුඹට මේ පවුරු වළල්ලෙන් ..
මියැදෙන්න පළමු හද පැලී
අතහරින්න මා ,
මගේ ගෲෂාවනි...

අසඩක්ලා නැති ලොවක
නොපැමිණියද කැටුව
අපරාජිතයි නුඹ - කොහොමටත්...
ප්‍රේම කරමි මම
හිතන්නටත් බැරි තරම්...
ඒ නිසා ,
ඉඩ තබනු බෑ නුඹට
ගිරි දුර්ග - වන දුර්ග මාවතේ
මා නිසා
ගෙයින් ගෙයින් යදින්නට කිරි පොදක්...
නොබලා මා දෑස් උල්පත්
ඔසවන්න පියවර තනිවම...
ඉතින්,
අවසරයි නුඹට....

තුනුවි

වැහිපොද වැටේනම් නාඹර කිනිත්තට
සුසුවඳ මල් කැකුළු පෙළඹේ පිපෙන්නට
සිරිපොද ලෙසින් පතිතව සිත දොවන්නට
බැරිවෙද හෙමින් තුටු කඳුලක් හෙලන්නට

පිපුණද බාඳුරා ගොමු සුන්දර ලෙසිනි
ගුම්නද දෙමින් ගිය බඹරිඳු නොම වැටුනි
දුටුවද නේක ලලනාවන් යස රුවිනි
මා හද ඇඳුනු පෙම් සිතුවම නුඹ පමනි

පුරපස සඳකි වත සියපත පිපුණාම
ලැමහස තුනුවිලට කැදවයි ඉඳුරාම
මදහස පිරි මුවඟ පෙම් බස් පිරුණාම
සෙනෙහස නොම පුදා මම ඉන්නද කෝම

සිසිවත ඇදෙන විට පැහැදිලි අහස දිගේ
වුවනත නුඹේ නිතැතින් මතකයට නැගේ
සවනත වැකෙන විට සියොතුන් නාද මගේ
හදවත පිරෙයි නුඹ ලඟ ඇති විටදි වගේ