අමාවක ළඟයි

යාන්තමට හඳ පළුවක්
තනි රකිනව හිත් අහසට
සිරි මැඳුරේ සදළුතලේ
නුඹ ඇයි කඳුලැලි පුරෝන....

අමාවකට බොහොම ළඟයි
එළියට බැස සඳ බලන්න
මැඳුරේ දොර වෙත පුළුවනි
ආපසු ගෙනවිත් හරින්න.....

වෙරළු මල් සුවඳ මැද හිඳ
කලාමැදිරි එළි ගනින්න
දියරැළි මත නැලවෙන සඳ
ගං ඉවුරේ හිඳ බලන්න...

තරහක් නෑ ගංගාවේ
අපි දිය බැසලා නෑව ද
මුහු වන්නට පෙර කරදිය
දිය දෝතක් ගෙන බීව ද

එකම සරසවි විදුබිමේ

අත්වැල් බැඳගමු ඹබත් මමත්
කෙළිදෙලෙන් සිනාසෙමු අදත් - හෙටත්
උන් උන් පරයා දිවයන්නට නොව
උරෙ'නුර ගැටෙමින් තනනට නව ළොව

පෙන නගා උතුරා සැහැසිව
ශාන්තව සුනිලව - නිසලව
කොහොම ගැලුවද මහවැලි
මිතුදමින් හිඳිමු
එකම සරසවි විදුබිමේ....

අඳුරු කළු මේඝයෙන් වැසුනද
සිහිල් සුදු මීදුමින් වෙළුනද
හන්තානේ කඳු ඇතිතුරා
මිතුදමින් හිඳිමු
එකම සරසවි විදුබිමේ....

අවසරයි නුඹට

ඔය ඇති
හොඳටම ඇති,
මා අදිනු බෑ නුඹට මේ පවුරු වළල්ලෙන් ..
මියැදෙන්න පළමු හද පැලී
අතහරින්න මා ,
මගේ ගෲෂාවනි...

අසඩක්ලා නැති ලොවක
නොපැමිණියද කැටුව
අපරාජිතයි නුඹ - කොහොමටත්...
ප්‍රේම කරමි මම
හිතන්නටත් බැරි තරම්...
ඒ නිසා ,
ඉඩ තබනු බෑ නුඹට
ගිරි දුර්ග - වන දුර්ග මාවතේ
මා නිසා
ගෙයින් ගෙයින් යදින්නට කිරි පොදක්...
නොබලා මා දෑස් උල්පත්
ඔසවන්න පියවර තනිවම...
ඉතින්,
අවසරයි නුඹට....